Een jaar geleden..

Zijn telefoon ging, mijn moeder belde hem. Ik nam vrolijk op met ‘Hey ma’ toen een mannelijke stem klonk ‘Hoi Jorien, met Ronald. Is Manuel in de buurt?’ Nee, Manuel was niet in de buurt..

Ronald vroeg of ik hem wilde halen, het was belangrijk. Roepen had geen nut, dus ik liep het huis uit, door de stallen naar het pad richting de wei. Terwijl ik liep, vroeg ik me af waarom Ronald Manuel belde met mijn moeders telefoon..

‘Mijn ouders zitten in Lemmer.. Wat doet Ronald in Lemmer? Zou er iets met Manuel zijn moeder zijn? Maar wat doet zij dan in Lemmer? En waarom belt Ronald dan?’

Manuel stond halverwege de wei van de pony’s, bij de grote eikenboom, brandnetels te maaien.. Toen ik dichterbij kwam, keek hij op. Ik hield zijn telefoon in de lucht en riep: ‘Ronald belt met mijn moeders telefoon, geen idee waarom!’ Ik raakte een beetje geïrriteerd, omdat ik er niks van snapte. Ik vond het maar raar.

Manuel nam zijn telefoon aan en was een poosje stil, terwijl ik hem ongeduldig aankeek en vroeg wat er was. Hij trok wit weg en liet de bosmaaier langzaam uit zijn hand glijden.. Ik raakte in paniek en schreeuwde naar hem: ‘Wat, Manuel, wat is er?!’ Hij keek mij aan, lijkbleek en met stomheid geslagen:

‘Koen is dood..’

Ronald belde Manuel met mijn moeders telefoon. Mijn ouders konden het zelf niet en Ronald wilde zeker weten dat ik niet alleen was wanneer hij het allesverwoestende nieuws bracht.

De grond werd onder mijn voeten weggevaagd. Mijn wereld stortte in. Ik heb geschreeuwd, heel hard geschreeuwd. Hoe was dit mogelijk? MIJN broertje! Dood.. Dat kon niet.. Wat was er gebeurd? Had hij een ongeluk gehad? Ik ging kapot.. Ik huilde en schreeuwde.. En terwijl ik in zijn armen in duizenden stukjes brak, hoorde ik Manuel tegen Ronald zeggen dat ik nu niet kon praten. Ik raapte mezelf bijeen, zei dat ik dat wel kon en nam de telefoon aan. Ronald vertelde dat Koen zelfmoord had gepleegd. Zelfmoord.. Koen.. Hij had er zelf voor gekozen.. Hij had dit zichzelf aangedaan.. Ik snapte er helemaal niks van.. Dat kon toch helemaal niet?

Ronald gaf de telefoon aan mijn moeder. Ze vroeg of we eraan kwamen, ja natuurlijk komen we er aan. Tot zo.

De automatische piloot nam het over. Ik gaf Manuel de opdracht om de honden te voeren, terwijl ikzelf huilend de paarden en de pony’s in het gras zette. Toen ik dat gedaan had, zakte ik tussen de pony’s op mijn knieën en stortte ik in.. Heel even maar, want ik moest door. Ik moest naar mijn ouders. Ik moest naar Koen..

Ik stond op en liep naar huis, naar boven. Ik pakte een tas en stopte er wat noodzakelijke spullen in; ondergoed, tandenborstel, pyjama.. Want ik kwam vanavond niet meer thuis.

We reden naar Nijverdal, 60 kilometer verderop.. Normaal rij ik altijd, maar daar was ik niet toe in staat.. Manuel reed veel te langzaam, het duurde veel te lang. Het voelde alsof ik er niet bij was, het voelde alsof ik in een soort roes zat.. Ik werd boos, boos op Koen. Waarom deed hij ons dit aan? Hoe kon hij dit nou doen? Nou moest ik verdomme ook nog een tattoeage laten zetten van mijn broertje! ‘Toch geen portret hè?’ zei Manuel gekscherend. ‘Nee, van een eikel. Want dat is hij.. Een eikel..’ Tussen de tranen door kon ik een lach opbrengen. Waar hadden we het nou over?! Mijn hoofd liep over. Al die vragen, al die gedachten.

Om 19.00 uur waren we bij mijn ouders. Ronald en Machteld waren er ook. De politie was nog bezig met hun onderzoek. We mochten bijna nergens komen. We mochten Koen niet zien. Het enige wat we konden doen, was wachten.. Er kwam steeds meer familie. We zaten allemaal verspreid door de tuin in kleine groepjes, tweetallen of alleen.. Na ruim 2 uur ging Manuel naar huis om de paarden binnen te halen en de honden uit te laten.

Ik pakte een flesje Radler uit de koelkast en zocht een plekje in de tuin waar ik me af kon zonderen. Even weg van alles, even alleen.. Mijn tante kwam me halen; de politie was klaar met het onderzoek en wilde ons spreken.. Er was geen sprake van een misdrijf. Koen had zelfmoord gepleegd.. Er was een afscheidsbrief en een videoboodschap. We mochten naar hem toe. Het was inmiddels 22.00 uur. De politieagent wees ons op de afscheidsbrief en liet ons alleen.

Daar lag hij dan. Mijn lieve mooie kleine broertje.. Roerloos.. Stil.. Koud..

Na een poosje pakte ik de brief en las hem voor. Drie A4tjes volgeschreven.

Ik weet niet hoe lang we bij hem hebben gezeten. Mijn ouders, Ronald, Machteld en ik.

En dan zijn we ineens een jaar verder. Ik denk vaak, heel vaak terug aan die zwarte dag. Die zwarte dag in mijn kleurrijke leven.. Ik mis hem zo.. Wat zou ik hem graag nog een keer knuffelen. Ik zou hem nooit meer loslaten. Maar hij is er niet meer.. Hij komt nooit meer terug..

Ik droom vaak over Koen. Soms zie ik hem ergens zitten of rijdt hij ons huis voorbij terwijl ik naast hem in de auto zit. En dan is hij ineens weg. Hij is ongrijpbaar in mijn dromen. Soms praten we, maar meestal is hij stil. Als we dan praten, dan zegt hij dat niemand mag weten dat hij er is.. Een enkele keer heb ik hem kunnen knuffelen, maar helaas veel te kort en lang niet vaak genoeg.

De pijn blijft.. Soms is het wat minder heftig, maar hij is er altijd. Het voelt alsof ik niet heel ben, alsof er een deel van mij mist..

Maar ondanks het verdriet en ondanks de pijn, ben ik gelukkig. Misschien wel gelukkiger dan ooit. Ik geniet ontzettend van alles om me heen en kijk enorm uit naar de nabije toekomst.

We zijn druk aan het klussen in ons nieuwe huis. Ons nieuwe huis wat we samen met mijn ouders hebben gekocht; we worden buren ❤️

Een mooie oude boerderij in Hellendoorn. Er moet nog veel gebeuren, maar het wordt een paradijs. Ons paradijs. Over twee weken zullen we verhuizen; mijn ouders volgen later, als alles af is en Ido en Debby hun huis verkocht hebben. Zij verhuizen naar ons ouderlijk huis. Mooier kan het toch niet?

Er staat ons een fantastische toekomst te wachten, maar vandaag herdenken we Koen.

Proost lief, klein broertje! Op het mooie leven! Ik hou van je.

Where ever you are, I hope you’re happy ❤️